میلاد ارشادی :تبریک اندوهبار به فرماندار محترم اسلام آبادغرب
بیکار که هستم دلم میگیرد، گه گاهی به گورستان میروم، بعد از فاتحه ای، چهره تک تک شهیدان که عمدتا جوان بودند را نظاره میکنم.
صداقت و ایمان از چهره این عزیزان موج میزند و با خودم فکر میکنم که آیا
اگر امروز هم جنگ پیش بیاید برخی افراد متظاهر و چسبیده به میز ریاست شهامت
این شهیدان والا مقام را دارند؟
اندکی بالاتر میروم
صفای مهربانیشان برای یک لحظه هم که شده است مرا از غم و اندوه روزمرگی ام نجات میدهد.
از قطعه شهدا خارج میشوم در مسیر برگشت سنگ قبر کودکی خردسال را نظاره
میکنم که میدانم با هزاران آرزو و حسرت که حتما یکی از آرزوهایش هم داشتن
دوچرخه بوده است را میبینم.
بغض میکنم و فاتحه نثارش میکنم و باز هم غم خود را در سینه حبس میکنم و راه رفتن به داخل شهر را پیش میگیرم.
از مسیر چهار راه بانک کشاورزی تا میدان امام خمینی(ره) که در حال گذر
هستی ، تعداد بی اندازه کارگران را که با صورتی چروک شده و دستانی پینه
بسته و نگاهی منتظر،در انتظار ترمز کردن یک خودرو هستند، بغضی سنگین تر از
سکوت گورستان ،گلویم را میفشارد.
زمانی که سر چهار راه های کم عرض و
خسته کننده شهرم، جوانانی را میبینی که بی تکلیف و بیکار لبخند تلخ شرمندگی
بر چهره دارند،زمانی که از کوچه ای رد میشوی و صدای دعاهای مادری پیر برای
سروسامان گرفتن فرزندش بر سجاده خواهش خدا را میشنوی.
زمانی که چهره
جوانان شهرم از فرط شکستگی و غم و اندوه بیشتر از سن واقعی آنان به نظر
میرسد، دلم آشوب میشود و خوب میدانم آن مسئولی هم که می گوید من هم شرمنده
ام هیچگاه درد این عزیزان را درک نمیکند.
فرماندار عزیز.
زمانی که
از راهرو های پر پیچ و خم و شلوغ دادگستری عبور میکنی و زوج های جوانی را
خواهید دید که بدلیل بیکاری و فقر منتظر حکم طلاق هستند،که گاه فرزندی هم
در آغوش دارند دلم ریش خواهد شد.
کودک که بودم درخاطرم هست که همیشه
پدرم میگفت برای حل مشکلاتت بخدا تکیه کن و او همه چیز را درست خواهد کرد.
بله خداوند رحمان و رحیم است اما ما انسان ها هستیم که با اعمال و به وجود
آوردن گرفتاری برای دیگران ،مانع از دیده شدن الطاف خداوند می شویم
فرماندار گرانقدر:
زمانی که مادری پیر و دردمند حسرت خرید یک کیلو میوه نوبرانه در سینه
دارد،زمانی که جوانی پرغرور درمقابل پدر خود دست نیاز دراز میکند،زمانی که
دیدگان خواهرانمان از حسرت و اندوه سرخ میشود،زمانی که پیرمردهای شهر من
کارتن خواب میشوند و ناله های سجده در راه خدا گوش فلک را کر میکند و مهر
داغ ریا هر پیشانی شکم فربه ای را داغ میکند من دلم میگیرد.
از خیابان
که گذر میکنی یک بار هم شده است سر به زیر و نامحسوس به کفشهای همشهریانم
نظر کن.برایم بشمار،بشمار که چند نفر از همشهریانم خنده رو هستند،بشمار که
چند نفر از بانوان شهرم غم بر چهره ندارند.بشمار که چند نفر از جوانان شهرم
دسته دسته سر هرچهار راهی ایستاده اند و زندگیشان به تکرار و غم و اندوه
میگذرد.و این دود سیگار است که تسکین دهنده دردهایشان است.
از خیابان
شهرم که گذر میکنی دستفروشان شهرم را فراموش نکن،اگر هم توانستی یک بسته ای
ادامس محلی خرید کن.شاید بتوان در این نابسامانی های بی پایان لحظه ای
کوتاه، دلی را سامان دهی.آنهم فقط با یک خرید ادامس محلی.
اکنون که این مطلب را مینویسم، صدایی به گوشم رسید که از سر کنجکاوی به کوچه رفتم و دیدم همسایه ما با نگرانی گفت :پتوی کهنه بچه ام را شسته بودم و روی دیوار خانه پهن کرده بودم که الان میبینم نیست!
نمیدانم برای مال دزدیده شده همسایه ام غصه بخورم یا برای همشهری ای که به یک پتوی کهنه بچگانه نیارمند است
فرماندار امید!
در آستانه سفر ریاست محترم جمهوری به استان، متاسفانه دیروز مرکز آمار
کشور باز هم استان کرمانشاه را در رتبه نخست بیکاری کشور قرار داد که باز
هم دلم ریش شد، اما امروز خبر گرفتن لوح زرین بهترین مدیر، شما از
جانب کانون حقوق شهروندی کاج را شنیدم که کمی خوشحال شدم!
تبریک اندوهبار مرا پذیرا باش
حال من خوب است
ولی تو باور مکن
